Ο γερο-Ναθαναήλ

Σε μια ξεροκαλύβα στην έρημο του Αγιοβασίλη αγωνιζόταν ασκητικά ο γερο-Ναθαναήλ, ο οποίος είχε δύο μοναχούς υποτακτικούς, καθώς μου διηγήθηκε και πάλι ο σεβαστός και αγαπητός μου γέροντας Δαμασκηνός. Ο ένας λεγόταν Αντώνιος και ο άλλος Αθανάσιος.
Οι υποτακτικοί αυτοί, επειδή στην περιοχή που ήταν η ξεροκαλύβα που έμεναν δεν είχε τίποτε να καλλιεργήσουν έστω και ένα μικρό κηπάκι, δεν μπορούσαν να ζήσουν από αυτή. Εργόχειρο δεν είχαν εργάζονταν για να ζήσουν και να οικονομήσουν τα απαραίτητα για το Γέροντα τους. Τους διέκρινε όμως κάποια αμέλεια και περιφρόνηση για το Γέροντα, διότι κάποια φορά έκαναν περισσότερο από έξι μήνες να γυρίσουν στην ξεροκαλύβα τους. Αυτή την περίοδο ο γερο-Ναθαναήλ αρρώστησε και επειδή δεν υπήρχε κανείς να τον υπηρετήσει, παρουσιάστηκε ένας άγνωστος μοναχός, ο οποίος με κάθε προθυμία υπηρετούσε τον άρρωστο Γέροντα.
Ο γερο-Ναθαναήλ που ήταν προικισμένος με το χάρισμα της υπομονής, της ταπεινώσεως και της αδιάλειπτης προσευχής, έβλεπε τον άγνωστο μοναχό σαν άγγελο Κυρίου.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που θυμήθηκαν οι υποτακτικοί του να γυσρίσουν στη φτωχική Καλύβα, όταν χτύπησαν την πόρτα και μπήκαν μέσα, είδαν έναν άγνωστο μοναχό να φεύγει. Τότε ο γερο Ναθαναήλ τους είπε: «Καλύτερα, παιδιά μου, να μην ερχόσασταν καθόλου, διότι γίνατε αιτία να φύγει ο άγγελο που ο Κύριος έστειλε να με υπηρετεί».
Μόλις είπε αυτά τα λόγια ο γερο-Ναθαναήλ παρέδωσε το πνεύμα, τη μακαρία ψυχή του, προφανώς στο διακονούντα αυτόν άγγελο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

(Το Γεροντικό του Αγίου Όρους – Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου – Εκδόσεις Άθως)