Το δαιμόνιο φοβάται το πετραχήλι του

Σε μια ομιλία του ηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Γέροντος Αιμιλιανού, την Μ. Τεσσαρακοστή του 1987, στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης, είχε συμβεί το εξής περιστατικό. Ήταν μια γυναίκα δαιμονισμένη και στο τέλος της ομιλίας του Γέροντα άκουσα να βγάζει δαιμονικές κραυγές και να σπαρταρά από το δαιμόνιο. Ποτέ μου δεν είχα δει τέτοιο φαινόμενο. Κάθισα απέναντι και συλλογιζόμενος παρακολουθούσα πως το δαιμόνιο ταλαιπωρεί τους ανθρώπους. Ήταν και άλλοι πολλοί καθώς και ο πρωτοσύγκελος της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, ο οποίος με πολύ πόνο προς το πλάσμα του Θεού πρόσφερε τις ταπεινές ευχές του, όπως ο παντοδύναμος ΘΕός λυπηθεί το πλάσμα του και δείξει το έλεος του και απαλλαγεί από τη μάστιγα του δαίμονος. Όταν ήλθε η δική μου σειρά, την πλησίασα και την σταύρωσα με τον Τίμιο Σταυρό, παρακινώντας την να κάνει, τον σταυρό της, μα ήταν αδύνατον, αλλά ούτε μπορούσε να πει πως ο σταυρός είχε τίμιο ξύλο. Έλεγε πως αν το ομολογούσε θα την πνίξει το δαιμόνιο. Εγώ είχα καταλάβει πως το δαιμόνιο είχε πιαστεί στα δίχτυα, δεν έπαψα όμως να επικαλούμαι το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Για μια στιγμή είχα κουραστεί και είχε περάσει και η ώρα. Ήταν πλέον πέραν της δωδεκάτης νυκτός. Η εκκλησία έπρεπε να είχε κλείσει. Το προηγούμενο βράδυ είχε δει τον παπα Τύχωνα τον πνευματικό μου, που σε πολλές περιπτώσεις τονβ βλέπω, άλλοτε να με συμβουλεύει και άλλοτε να με παρηγορεί, όπως όταν στη ζωή και αισθανόμουν ανάπαυση και αγαλλίασει θωρώντας την αγγελική του μορφή. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ξανά στο νου μου και λέγω στη δαιμονισμένη:
-Θα πάω στο σπίτι μου και από εκεί θα σε πολεμήσω και ξέρεις με ποιον.
-Ναι, με το πανί του παπα Τύχωνα, δηλαδή με το πετραχήλι του
Δεν πρόλαβε να τελειώσει και το δαιμόνιο την έριξε κάτω, μπροστά στη λάρνακα του Αγίου Δημητρίου. Τότε της λέγω να πει το δαιμόνιο πως είναι βδέλυγμα. Το επαναλάμβανα πολλές φορές και μόλις έβγαλε τη λέξη βδέλυγμα την άφησε ελεύθερη. Από εκεί που ήταν ταραγμένη και αφρισμένη έγινε ήρεμη και σώφρων. Ευχαρίστησε τον άγιο Δημήτριο και από εμάς ζήτησε να την μνημονεύουμε και μαζί με το σύζυγο της πήγε στο σπίτι της.