Ο Γέροντας Δανιήλ όμως αρνήθηκε και επέστρεψε στο Άγιο Όρος όπου εκπληρώνοντας την επιθυμία του για πραγματική ησυχία και μόνωση, έστησε το 1881, στην έρημο του Αγίου Όρους , στα Κατουνάκια, πάνω απο τα φρικτά Καρούλια, την ασκητική του φωλιά, στον απαραμύθητο και σκληρό σαν τους βράχους του, αγιασμένο όμως από τα ασκητικά παλαίσματα και ευλογημένο αυτό τόπο, ο οποίος επί εκατόν είκοσι δύο χρόνια τώρα, (1881 – 2003) και εβδομηντά τέσσερα από την κοίμηση του (1929 – 2003) διατηρεί ζωντανή την παρουσία του αγιασμένου μέσα στους ασκητικούς αγώνες και φωτισμένου από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος Κατουνακιώτη ασκητή.
Ήδη ενώ ζούσε ακόμη στη λιτή και πενιχρή στην αρχή καλύβη του, διευρυμένη αργότερα για να φιλοξενεί τους διερχόμενους προσκυνητές, είχε επιβληθεί στη συνείδηση των Αγιορειτών Πατέρων ως κανών και γνώμων Ορθοδοξίας ως ασφαλές κριτήριο για τη διάγνωση των πλανών με τις οποίες ο “δολομήτης Σατάν” όπως έλεγε, παρέσυρε και προχωρημένους ακόμη μοναχούς. Κατέληξε να είναι ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Αγίου Όρους, ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής, την γνώμη του οποίου ως εγγύηση ορθοδοξίας, ζητούσαν από τον κόσμο με ερωτήματα και επιστολές αγωνιώντες για την αποστασία και τις παρεκκλίσεις ορθόδοξοι πιστοί. Πάμπολλες πραγματείες και μελέτες και εκατοντάδες επιστολών του Γέροντα Δανιήλ αντιμετωπίζουν συνετά και φωτισμένα με άφθονη και πλούσια πάντοτε πατερική κατοχύρωση, σοβαρά πνευματικά και θεολογικά ζητήματα, τον Μακρακισμό και τους οπαδούς του, τα οικουμενικά ανοίγματα προς τους ετεροδόξους, τους εχθρούς του μοναχικού βίου και των ορθοδόξων παραδόσεων, τους Προτεστάντες, τους Καλαποθακιστές, τους πλανεμένους οραματιστές, τους νεωτερίζοντες λαϊκούς θεολόγους των πανεπιστημίων και των οργανώσεων. Συγχρόνως οι μοναστικές πραγματείες του – μια από τις οποίες μάλιστα γράφτηκε μετά απο παράκληση του αγίου Νεκταρίου για τη γυναικεία μοναστική αδελφότητα της Ι. Μ της Αγίας Τριάδος Αιγίνης – απόσταγμα της πολύχρονης ασκητικής εμπειρίας του και της μεγάλης του αγάπης προς τα φιλοκαλικά κείμενα, παρουσιάζουν τον Μοναχισμό ως γνήσιο αποστολικό βίο και ευσύνοπτα εκθέτουν τα βασικά γνωρίσματα τις βασικές αρχές της μοναστικής βιοτής. Όταν τις διεξέρχεται κανείς, σκέπτεται οτι θα μπορούσαν και σήμερα που ο μοναχισμός, ιδιαίτερα ο γυναικείος, γνωρίζει ελπιδοφόρα άνθιση, εκδιδόμενες σε εύχρηστα τεύχη, να βοηθήσουν στην οργάνωση της ζωής και στην πνευματική προκοπή παλαιών και νέων αδελφοτήτων.
Ο Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης κοσμήθηκε από τον Θεό πλούσια με τα χαρίσματα του διδασκάλου της πνευματικής ζωής και της διακρίσεως των πνευμάτων της διακρίσεως ανάμεσα στην αλήθεια και στην πλάνη, ήταν κατ' εξοχήν διακριτικός Γέροντας. Είναι χαρακτηριστικό οτι καταξιωμένοι Γέροντες και πνευματικοί όπως ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, του ζητούσαν συμβουλές και κατευθύνσεις για την άσκηση του έργου του πνευματικού, όπως φαίνεται από επιστολές του Γέροντα Φιλοθέου, που σώζονται στο αρχείο του Ησυχαστηρίου όπως και από επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Φιλόθεο Ζερβάκο που στάλθηκε τον Ιανουάριο του 1913. Επικοινωνία με τον Γέροντα Δανιήλ είχε επίσης και ο γνωστός Γέροντας της Πάτμου, Αμφιλόχιος Μακρής. Σώζεται επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Γέροντα Αμφιλόχιο με προσφωνηματική επιγραφή “Τω εριτίμω φίλω Αμφιλοχίω Μοναχώ τω εν τη κατά Πάτμον Ιερά Μονή του οσίου Χριστοδούλου ησυχάζοντι”.
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος είχε γνωρίσει μάλιστα προσωπικά τον Γέροντα Δανιήλ, όπως γράφει η τελευταία εκτενής και συγκροτημένη βιογραφία του. “Περιήλθεν όλα τα μοναστήρια και τα σκήτας, εγνώρισεν αγίους άνδρας, όπως τον Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτην και άλλους, εκ των οποίων τα μέγιστα ωφελήθη”.
Τα ελάχιστα αυτά και πενιχρά λόγιαγια τον μεγάλο αγιορείτη Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη υπομνηματίζουν και συμπληρώνουν κατάλληλα μερικές απο τις πολλές μαρτυρίες προσώπων που τον γνώρισαν και τον έζησαν. Ο μεγάλος Σκιαθίτης πεζογράφος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο άλλος μετά τον Παπαδιαμάντη, άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ήταν το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Δανιήλ, από το πρόσωπο και τις διδαχές του οποίου τόσο πολύ εντυπωσιάσθηκε, ώστε εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Ανδρόνικος στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών Σκιάθου στις 16 Σεπτεμβρίου του 1929. Νωρίτερα έγινε μοναχή η γυναίκα του Βασιλική με το μοναχικό όνομα Αθανασία, η οποία μόνασε στην Ι.Μ Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κεχροβούνι της Τήνου, όπου ηγουμένευε η ονομαστή για την οσιότητα της Γερόντισσα Θεοδοσία πνευματικό και αυτή τέκνο του Γέροντα Δανιήλ. Σώζεται λόγος του Γέροντα Δανιήλ “Εις την κατάθεσιν των τιμίων λειψάνων τη αειμνήστου Αθανασίας Μοναχής”, που αναγνώσθηκε στη Ι.Μ. του Κεχροβουνίου της Τήνου, από τον οποίον προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία για τον πνευματικό δεσμό που συνέδεε τον Γέροντα Δανιήλ με αμφότερα τα μέλη της συζυγίας, αλλά και για τον σπουδαίο ρόλο της Βασιλικής στον σωστό και απλανή πνευματικό προσανατολισμό του Αλεξάνδρου. Ήταν λοιπόν αποφασιστική για τον μεγάλο Σκιαθίτη λογοτέχνη Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τη γυναίκα του η επικοινωνία τους με τον Γέροντα Δανιήλ, ώστε να ζήσουν κατόπιν στον κόσμο όχι απλώς ως κοσμοκαλόγεροι, αλλά να γίνουν πράγματι μοναχοί και να αξιωθούν να φορέσουν το αγγελικό σχήμα ως Ανδρόνικος και Αθανασία. Συνέβαλαν μάλιστα και οι δύο πολύ στην ανάπτυξη της επικοινωνίας και στην αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ του αγίου Νεκταρίου και του Γέροντα Δανιήλ. Η σύζυγος μάλιστα του Μωραϊτίδη ανήκε στον κύκλο των γυναικών, οι οποίες βρίσκονταν υπό την καθοδήγηση του Αγίου Νεκταρίου κατά την διάρκεια της Σχολαρχίας του στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Υπάρχουν εντυπωσιακές μαρτυρίες του ίδιου του Μωραϊτίδη για την εντύπωση που του προκάλεσαν η πρώτη του γνωριμία με τον Γέροντα, οι νυκτερινές συζητήσεις στην απλωταριά του κελλιού στα Κατουνάκια, η γενική εκτίμηση και αποδοχή του διακριτικού Γέροντα από τους αγιορείτες. Οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται όλες από το γνωστό έργο του Μωραϊτίδη “Με του βοριά τα κύματα”.
Ήδη ενώ ζούσε ακόμη στη λιτή και πενιχρή στην αρχή καλύβη του, διευρυμένη αργότερα για να φιλοξενεί τους διερχόμενους προσκυνητές, είχε επιβληθεί στη συνείδηση των Αγιορειτών Πατέρων ως κανών και γνώμων Ορθοδοξίας ως ασφαλές κριτήριο για τη διάγνωση των πλανών με τις οποίες ο “δολομήτης Σατάν” όπως έλεγε, παρέσυρε και προχωρημένους ακόμη μοναχούς. Κατέληξε να είναι ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Αγίου Όρους, ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής, την γνώμη του οποίου ως εγγύηση ορθοδοξίας, ζητούσαν από τον κόσμο με ερωτήματα και επιστολές αγωνιώντες για την αποστασία και τις παρεκκλίσεις ορθόδοξοι πιστοί. Πάμπολλες πραγματείες και μελέτες και εκατοντάδες επιστολών του Γέροντα Δανιήλ αντιμετωπίζουν συνετά και φωτισμένα με άφθονη και πλούσια πάντοτε πατερική κατοχύρωση, σοβαρά πνευματικά και θεολογικά ζητήματα, τον Μακρακισμό και τους οπαδούς του, τα οικουμενικά ανοίγματα προς τους ετεροδόξους, τους εχθρούς του μοναχικού βίου και των ορθοδόξων παραδόσεων, τους Προτεστάντες, τους Καλαποθακιστές, τους πλανεμένους οραματιστές, τους νεωτερίζοντες λαϊκούς θεολόγους των πανεπιστημίων και των οργανώσεων. Συγχρόνως οι μοναστικές πραγματείες του – μια από τις οποίες μάλιστα γράφτηκε μετά απο παράκληση του αγίου Νεκταρίου για τη γυναικεία μοναστική αδελφότητα της Ι. Μ της Αγίας Τριάδος Αιγίνης – απόσταγμα της πολύχρονης ασκητικής εμπειρίας του και της μεγάλης του αγάπης προς τα φιλοκαλικά κείμενα, παρουσιάζουν τον Μοναχισμό ως γνήσιο αποστολικό βίο και ευσύνοπτα εκθέτουν τα βασικά γνωρίσματα τις βασικές αρχές της μοναστικής βιοτής. Όταν τις διεξέρχεται κανείς, σκέπτεται οτι θα μπορούσαν και σήμερα που ο μοναχισμός, ιδιαίτερα ο γυναικείος, γνωρίζει ελπιδοφόρα άνθιση, εκδιδόμενες σε εύχρηστα τεύχη, να βοηθήσουν στην οργάνωση της ζωής και στην πνευματική προκοπή παλαιών και νέων αδελφοτήτων.
Ο Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης κοσμήθηκε από τον Θεό πλούσια με τα χαρίσματα του διδασκάλου της πνευματικής ζωής και της διακρίσεως των πνευμάτων της διακρίσεως ανάμεσα στην αλήθεια και στην πλάνη, ήταν κατ' εξοχήν διακριτικός Γέροντας. Είναι χαρακτηριστικό οτι καταξιωμένοι Γέροντες και πνευματικοί όπως ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, του ζητούσαν συμβουλές και κατευθύνσεις για την άσκηση του έργου του πνευματικού, όπως φαίνεται από επιστολές του Γέροντα Φιλοθέου, που σώζονται στο αρχείο του Ησυχαστηρίου όπως και από επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Φιλόθεο Ζερβάκο που στάλθηκε τον Ιανουάριο του 1913. Επικοινωνία με τον Γέροντα Δανιήλ είχε επίσης και ο γνωστός Γέροντας της Πάτμου, Αμφιλόχιος Μακρής. Σώζεται επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Γέροντα Αμφιλόχιο με προσφωνηματική επιγραφή “Τω εριτίμω φίλω Αμφιλοχίω Μοναχώ τω εν τη κατά Πάτμον Ιερά Μονή του οσίου Χριστοδούλου ησυχάζοντι”.
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος είχε γνωρίσει μάλιστα προσωπικά τον Γέροντα Δανιήλ, όπως γράφει η τελευταία εκτενής και συγκροτημένη βιογραφία του. “Περιήλθεν όλα τα μοναστήρια και τα σκήτας, εγνώρισεν αγίους άνδρας, όπως τον Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτην και άλλους, εκ των οποίων τα μέγιστα ωφελήθη”.
Τα ελάχιστα αυτά και πενιχρά λόγιαγια τον μεγάλο αγιορείτη Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη υπομνηματίζουν και συμπληρώνουν κατάλληλα μερικές απο τις πολλές μαρτυρίες προσώπων που τον γνώρισαν και τον έζησαν. Ο μεγάλος Σκιαθίτης πεζογράφος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο άλλος μετά τον Παπαδιαμάντη, άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ήταν το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Δανιήλ, από το πρόσωπο και τις διδαχές του οποίου τόσο πολύ εντυπωσιάσθηκε, ώστε εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Ανδρόνικος στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών Σκιάθου στις 16 Σεπτεμβρίου του 1929. Νωρίτερα έγινε μοναχή η γυναίκα του Βασιλική με το μοναχικό όνομα Αθανασία, η οποία μόνασε στην Ι.Μ Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κεχροβούνι της Τήνου, όπου ηγουμένευε η ονομαστή για την οσιότητα της Γερόντισσα Θεοδοσία πνευματικό και αυτή τέκνο του Γέροντα Δανιήλ. Σώζεται λόγος του Γέροντα Δανιήλ “Εις την κατάθεσιν των τιμίων λειψάνων τη αειμνήστου Αθανασίας Μοναχής”, που αναγνώσθηκε στη Ι.Μ. του Κεχροβουνίου της Τήνου, από τον οποίον προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία για τον πνευματικό δεσμό που συνέδεε τον Γέροντα Δανιήλ με αμφότερα τα μέλη της συζυγίας, αλλά και για τον σπουδαίο ρόλο της Βασιλικής στον σωστό και απλανή πνευματικό προσανατολισμό του Αλεξάνδρου. Ήταν λοιπόν αποφασιστική για τον μεγάλο Σκιαθίτη λογοτέχνη Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τη γυναίκα του η επικοινωνία τους με τον Γέροντα Δανιήλ, ώστε να ζήσουν κατόπιν στον κόσμο όχι απλώς ως κοσμοκαλόγεροι, αλλά να γίνουν πράγματι μοναχοί και να αξιωθούν να φορέσουν το αγγελικό σχήμα ως Ανδρόνικος και Αθανασία. Συνέβαλαν μάλιστα και οι δύο πολύ στην ανάπτυξη της επικοινωνίας και στην αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ του αγίου Νεκταρίου και του Γέροντα Δανιήλ. Η σύζυγος μάλιστα του Μωραϊτίδη ανήκε στον κύκλο των γυναικών, οι οποίες βρίσκονταν υπό την καθοδήγηση του Αγίου Νεκταρίου κατά την διάρκεια της Σχολαρχίας του στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Υπάρχουν εντυπωσιακές μαρτυρίες του ίδιου του Μωραϊτίδη για την εντύπωση που του προκάλεσαν η πρώτη του γνωριμία με τον Γέροντα, οι νυκτερινές συζητήσεις στην απλωταριά του κελλιού στα Κατουνάκια, η γενική εκτίμηση και αποδοχή του διακριτικού Γέροντα από τους αγιορείτες. Οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται όλες από το γνωστό έργο του Μωραϊτίδη “Με του βοριά τα κύματα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου