Στο Ρωσικό έζησε ένας εξαίρετος γέροντας, ο μοναχός Μακάριος, που ήταν Έλληνας την καταγωγή. Αρνήθηκε τον κόσμο σε νεαρά ηλικία και ήλθε στο Άγιον Όρος, όπου παρέμεινε εξήντα χρόνια. Είκοσι από αυτά τα έζησε στην έρημο με υπακοή σε Γέροντα. Κατόπιν, αφού τον απεχαιρέτησε για την αιωνία μακαριότητα και πούλησε το κελλί, εισήλθε για περισσότερα από σαράντα χρόνια στο κοινόβιο του Αγίου Παντελεήμονος. Μολονότι ήταν ηλικίας άνω των εβδομήντα ετών, η ζωή του ήταν υποδειγματική. Πήγαινε πρώτος στο διακόνημα και αγωνιζόταν περισσότερο απ'όλους. Ο ηγούμενος συχνά του έλεγε:
- Πάτερ Μακάριε, εσύ δεν θα έπρεπε πλέον να πηγαίνης στο διακόνημα, αλλά να μένης στο κελλί. Ήδη εργάσθηκες αρκετά στην ζωή σου. Τώρα άφησε να εργασθούν οι νέοι!
Εκείνος με δάκρυα έπεφτε μπροστά στα πόδια του ηγουμένου και άρχιζε να λέγη:
-Πάτερ άγιε, μη μου στερής το βραβείο για το έργο της υπακοής. Μη με χωρίζης από την αγαπητή αδελφότητα. Όσο κινούνται τα πόδια και τα χέρια μου, όσο έχω δυνάμεις, θα εργάζομαι για το μοναστήρι. Θα βλέπω έτσι και τους αγαπημένους αδελφούς.!
-Εργάσου, εργάσου π. Μακάριε, έλεγε ο ηγούμενος. Αυτό το είπα επειδή λυπήθηκα τα γηρατειά σου!
Παρόμοιοι γέροντες στο μοναστήρι υπήρχαν ακόμη δέκα. Κοιτάζοντας τους, πάντα θαυμάζαμε και κλαίγαμε, διότι βλέπαμε τα υψηλά μέτρα τελειότητος που είχαν φθάσει. Ήσαν άκακοι σαν παιδιά ή απαθείς σαν άγγελοι, όλους όμως τους υπερέβαινε ο π. Μακάριος. Ο ηγούμενος συχνά τον πείραζε:
-Εσύ π. Μακάριε, αμάρτησες! Και αυτός έπεφτε στην γη και την έβρεχε με δάκρυα.
Συχνά καθ'όλην την διάρκεια της τραπέζης, καθόταν χωρίς να τρώγη, μετά την τράπεζα πήγαινε δίπλα στην πόρτα και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση απ'όλη την αδελφότητα. Ο ηγούμενος το έκανε αυτό, θέλοντας να περιφρουρήση τον π. Μακάριο με την ταπεινοφροσύνη, ώστε να μην υπερηφανεύεται αλλά να οδηγείται σε βαθειά ταπείνωση, θεωρώντας τον εαυτό του κατώτερο απ'όλους.
Ο π. Μακάριος εκοιμήθη το έτος 1845 χωρίς κάποια ασθένεια. Αφού κοινώνησε των αγίων Μυστηρίων, πήγε στον ηγούμενο και του είπε:
-Συγχώρησε με, άγιε πάτερ, και ευλόγησον. Θέλω να πεθάνω!
-Ο Θεός να σε συγχωρήση και να σε ευλογήση, απήντησε ο ηγούμενος. Μόνον που πιστεύω οτι δεν θα πεθάνης, επειδή οι τέλειοι υποτακτικοί δεν πεθαίνουν, αλλά αναχωρούν για την αιωνιότητα!
Όταν ο π. Μακάριος βγήκε από το ηγουμενείο, πήγε στο νοσοκομείο της Μονής και ζήτησε κρεβάτι.
Ο ιατρός είπε:
-Τί σου χρειάζεται εσένα π. Μακάριε το κρεβάτι;
-Θέλω να πεθάνω, απάντησε αυτός
Κατόπιν τους απεχαιρέτησε όλους, ξάπλωσε στο κρεββάτι και ειρηνικά παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου