Ι.Μ. Ιβήρων

Η Ιερά Μονή Ιβήρων ιδρύθηκε προς το τέλος του 10ου αιώνα από τον άγιο Ιωάννη τον Ίβηρα λίγο µετά την ίδρυση της Μεγίστης Λαύρας και της Βατοπαιδίου. Ο άγιος Ιωάννης µόνασε κοντά στον άγιο Αθανάσιο και σύντοµα ήλθαν και άλλοι Ίβηρες. Ανάµεσά τους ήταν και ο γυναικάδελφός του Ιωάννης Τορνίκιος. Ο Ιωάννης Τορνίκιος ως µοναχός κλήθηκε από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασίλειο Β΄ και µαζί κατέστειλαν την ανταρσία του στρατηγού Βάρδα του Σκληρού. Από τα λάφυρα και τις αυτοκρατορικές δωρεές διευρύνθηκε η παλαιότερη µονή του Κλήµεντος και δηµιουργήθηκε η µονή των Ιβήρων. Ο άγιος Ιωάννης και ο κατά σάρκα γιος του άγιος Ευθύµιος -συνκτίτορας της µονής και µετέπειτα ηγούµενος-, αναδείχθηκαν σε φωτιστές των Ιβηριτών.
Στην Ιβήρων από νωρίς προστέθηκαν άλλα µικρότερα µονύδρια, όπως του Λεοντίου στη Θεσσαλονίκη, του Ιωάννη Κολοβού στην Ιερισσό, του αγίου Σάββα του Χάλδου και του Κάσπακος. Τον 14ο αιώνα υπέστη καταστροφές από πειρατές Καταλανούς και ενωτικούς της ∆ύσης. Η µονή ωστόσο θα ορθοποδήσει µε την αµέριστη συµπαράσταση των Παλαιολόγων και των ηγεµόνων της Σερβίας και της Γεωργίας. Στις δύσκολες στιγµές του 16ου αιώνα διάφοροι Γεωργιανοί ηγεµόνες ευεργέτησαν τη µονή και την έβγαλαν από τα οικονοµικά της αδιέξοδα.
Στη µονή των Ιβήρων είναι εγκατεστηµένη η εφέστια εικόνα του Αγίου Όρους, η Παναγία η Πορταΐτισσα. Το 1651 αντίγραφο της εικόνας στάλθηκε στην Μόσχα κατόπιν επιθυµίας της τσαρικής οικογένειας. Οι εκεί θαυµατουργίες της Παναγίας βοήθησαν στη συγκέντρωση χρηµάτων, ενώ στη µονή παρεχωρήθη και το µοναστήρι του αγίου Νικολάου στη Μόσχα. Η Ιβήρων δοκίµασε τη λαίλαπα της φωτιάς το 1740 και το 1845. Αλλά η πυρκαγιά που κυριολεκτικά αποτέφρωσε τη µονή ήταν αυτή του 1865. Στα χρόνια της Επανάστασης η µονή δωρίζει τους θησαυρούς για τον Αγώνα, ενώ στο χώρο της έµεινε και ο εθνοµάρτυρας Γρηγόριος Ε΄. Ο τελευταίος Ίβηρας µοναχός κοιµήθηκε το 1955. Το µοναστήρι κατέχει την τρίτη θέση στην ιεραρχία των µονών και από το 1990 αποτελεί κοινόβιο.
Το Καθολικό είναι αφιερωµένο στην Κοίµηση της Θεοτόκου. Ο αρχικός του πυρήνας χτίστηκε προς το τέλος του 10ου αιώνα, ακολούθησε µια µετασκευή στις αρχές του 11ου και ανοικοδοµήθηκε το 1513. Γνωστά κειµήλια του Καθολικού είναι η περίφηµη λεµονιά -αργυρή επτάφωτη λυχνία- και η πόρτα από τον εξωνάρθηκα στη λιτή φτιαγµένη από άργυρο και έβενο. Άλλοι γνωστοί θυσαυροί της µονής είναι ο λεγόµενος σάκκος του Ιωάννη Τσιµισκή, η αρχιερατική στολή του πατριάρχη ∆ιονυσίου ∆΄, το µέγα ευαγγέλιο (δώρο του Πέτρου του µεγάλου), σκεύη, άµφια και κεντητά, καθώς και τίµια λείψανα τουλάχιστον από 150 αγίους.
Στη βιβλιοθήκη της Ιβήρων περιέχονται πάνω από 2,000 χειρόγραφα και 15 λειτουργικά ειλητάρια, και πάνω από 20,000 βιβλία, µε σπουδαία αρχέτυπα και παλαίτυπα. Στη µονή που ανέδειξε αγίους και λογίους ανήκουν η σκήτη του Τιµίου Προδρόµου, 11 Καθίσµατα, και 26 Κελλιά. Το µοναστήρι διαθέτει 16 παρεκκλήσια και 10 εξωκκλήσια. Σήµερα αριθµεί περί τους 30 µοναχούς.