Εργόχειρο και προσευχή

Όταν ήταν στο κελλί του Μπουραζέρη, είχε μάθε ως εργόχειρο τον τρόπο του στιλβωτού χρυσώματος για την αγιογραφία, που ονομάζεται "τσουκάνικο". Ο κτύπος όμως για την κατασκευή του τον ανησυχούσε και το άφησε.
Στα Καρούλια ασχολήθηκε με την αγιογραφία. Είχε πάρει λίγα μαθήματα από ένα μοναχό. Με τον απλό τρόπο της αγιογραφίας του έδινε στα πρόσωπα την μορφή όπως την έβλεπε με τα μάτια της καρδιάς του. Τους πρωτόπλαστους π.χ. με ρυτίδες στα πρόσωπα, καθώς και τους ασκητές απλούς και απέριττους. Αγιογραφούσε τόσο, όσο για να βγάζει τα έξοδα, για να αγοράζει το παξιμάδι του.
Ένα επίσης από τα εργόχειρα του παπα Τύχωνα ήταν και το ράψιμο σκουφιών με τη σακοράφα. Έπαιρνε γι αυτό κομμάτια υφάσματος, συνήθως από ράσα παλιά, τα έραβε σαν σακκούλες ψηλές, βάζοντας πάνω και το μονόγραμμα ΙΣ ΧΣ ΝΙΚΑ με ένα σταυρό στη μέση και τα φορούσε. Όταν τον βλέπαμε να φορά αυτά τα σκουφιά ήταν τόσο χαριτωμένος που έλαμπε το πρόσωπο του, όπως στη φωτογραφία που παραθέτουμε σε άλλη σελίδα.
Στην Καψάλα ζούσε με τα χρήματα που του έστελναν προς μνημόνευση ονομάτων. Μου διηγόταν πως ο μοναχός πρέπει "μια ώρα ντουλειά, μια ώρα προσευχή". Και για τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, που ιδιαίτερα αγαπούσε, μου διηγήθηκε τί είχει συμβεί σ'ένα ρωσικό μοναστήρι.
Ήταν ένας μοναχός που έλεγε κάθε ημέρα εικοσιτέσσερις φορές τους Χαιρετισμούς με τον εξής τρόπο: Όταν άκουγε το ρολόι να κτυπά την ώρα, αυτός άρχιζε. Οι ώρες ήταν το μέτρο του. Μάλιστα με τόση ευλάβεια τους έλεγε κάθε φορά, σαν πρώτη φορά. Μια ημέρα άκουσε φωνή από την εικόνα να του λέει: "Χαίρε δούλε. Και σ'εσένα χαίρε".
Ο παπα Τύχων διάβαζε κι αυτός πολλές φορές την ημέρα τους Χαιρετισμούς με δάκρυα. Επίσης διάβαζε κάθε ημέρα το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Αγαπούσε ιδιαίτερα την περικοπή της Κρίσεως, το 13ο κεφάλαιο. Ήθελε να έχει το νου του πάντα σ'εκείνο το κριτήριο. Είχε ανοίξει ο ίδιος έχοντας συνεχή τη μνήμη θανάτου, τον τάφο του για να τον βλέπει συνεχώς και να κλαίει και να περιμένει με χαρά πότε θα τον δεχθεί. Το όπλο του μέσα στην έρημο ήταν ο τίμιος Σταυρός. Οι ληστές έλεγε, έχουν το τουφέκι και το μαχαίρι. Εγώ τον Χριστό και τον Σταυρό.
Την Κυριακή μου έλεγε δεν πρέπει να δουλεύουμε. Γιατί τον παλαιό καιρό, που οι Ισραηλίτες τρέφονταν με το μάννα, κάθε ημέρα τους έστελνε ο Θεός εκτός από την ημέρα την εβδόμη. Ούτε ευλογούσε αυτούς που ήσαν λαίμαργοι. Γιατί όσοι το φύλαγαν τους χάλαγε, γινόταν σκουλήκια. Έτσι δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά κάθονταν στις σκηνές τους και υμνούσαν τον Θεό.
Ο ίδιος είχε τηνΚυριακή δοσμένη όλη στον Θεό. Ήθελε όταν λειτουργούσε να μην τελειώνει τη λειτουργία σύντομα. Πολλές φορές ερχόταν ο Εσπερινός και λειτουργούσε ακόμα...