Οι γονείς του ήταν ευσεβείς με τη γνωστή ευλάβεια των Ρώσων του περασμένου αιώνος. Έλεγε για τη μητέρα του πως ήταν μια αγία μητέρα. Πάντοτε προσευχόταν. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε καθόλου, ήταν δοσμένη όλη στην προσευχή και τα δάκρυα έτρεχαν πυκνά απ'τα μάτια της. Το χάρισμα των δακρύων είχε κι αυτός, τα δάκρυα του ήταν καθημερινή και συνεχής τροφή. Πίστευε πως τα δάκρυα είναι σημείο του θείου ελέους και μ'αυτά πλένεται η ψυχή για να παραδοθεί στον Πλάστη της.
Από μικρός του άρεσε να επισκέπτεται τα μοναστήρια. Ανυπομονούσε πότε θα λάβει την θεϊκή ευλογία για ν' αναχωρήσει κι αυτός από τον κόσμο. Να έλθει κοντά στον Θεό, να προσεύχεται γιατί τίποτε δεν τον χαροποιούσε από τα μάταια αλλά λαχταρούσε την αιωνιότητα των Ουρανών και την ατελείωτη χαρά.
Αφού έμαθε τα σχετικά γράμματα η αγάπη του στην ψαλμωδία και τη μουσική, τον έκανε σύντομα έναν τέλειο μουσικό. Πάντοτε πήγαινε στην εκκλησία και έψελνε κι αυτός στην χορωδία όπου σε λίγο ανέλαβε και τη διεύθυνση της.
Με την ευλογία των γονέων του αποφάσισε να επισκεφτεί τα Ιεροσόλυμα και το Άγιον Όρος. Ξεκίνησε μαζί με άλλους πιστούς ο φιλόθεος νέος. Όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, γωνρίστηκε με τον οικονόμο μοναχο του Κελλιού Μπουραζέρη. Ο οικονόμος του λέει:
- Θέλεις να γίνεις μοναχός;
- Θέλω, απαντά
- Βάλε μετάνοια και από σήμερα είσαι δόκιμος στη συνοδία μας, του Αγίου Νικολάου. Με μεγάλη χαρά και δάκρυα ευχαριστίας παρακάλεσε να του δοθεί ευλογία να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους.
Μετά το προσκύνημα του, ήλθε στο Άγιον Όρος και κατατάχθηκε στη συνοδία του Μπουραζέρη. Μετά από ένα χρόνο έγινε μοναχός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου