Ο Γερο Κοσμάς γεννήθηκε στο Αγγελοχώρι της Θράκης το 1897. Το κοσμικό του όνομα ήταν Κλεάνθης και η ζωή του ήταν καλογερική και από τον κόσμο. Ασκήτευε στο κτήμα του κάνοντας παρόμοια εργασία (ήταν κηπουρός). Εργαζόταν και εκεί την αγάπη πάλι για τους άλλους και μάζευε συνέχεια αγάπη από τον Χριστό. Έκανε δηλαδή πολλές ελεημοσύνες και βοηθούσε συνήθως εκείνους που είχαν τάση να κλέβουν, όταν είχαν ανάγκη, για να τους προφυλάξει από το θανάσιμο αμάρτημα της κλοπής και από άλλα χειρότερα...
Μια φορά, ένας μικρός, ο οποίος μου το διηγήθηκε μεγάλος πια, πήγε στον κήπο του, για να αγοράσει κηπουρικά και άλλα πράγματα από τα καταστήματα. Μόλις έφθασε στον κήπο, τί να ιδή! Τα χρήματα τα είχε χάσει. Άρχισε να κλαίει ο μικρός και να φέρνει κακές σκέψεις και λύσεις γιατί φοβόταν το γερό ξύλο που τον περίμενε από τη μάνα του.
Αφού τον καθησύχασε τον μικρό ο τότε Κλεάνθης, του λέει:
Θυμάσαι παιδί μου, πόσα χρήματα σου έδωσε η μάνα σου και τι σου είπε να αγοράσεις;
Ναι, απήντησε ο μικρός
Του έδωσε λοιπόν τα κηπουρικά, του έδωσε και τα ρέστα και του λέει:
Μη στενοχωρείσαι καθόλου, αλλά να προσέχει άλλη φορα.
Τέτοια και άλλα έκανε στον κόσμο, όταν ζούσε στην πατρίδα του.
Γύρω στο 1914 έφυγε από τον κόσμο και άφησε τον αδελφό του και τον κήπο του και ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας να αγωνιστή μαζί με πνευματικούς αδελφούς. Εκάρη Μοναχός το 1915. Παρέμεινε δε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα μέχρι το 1924 και με την αλλαγή του Ημερολογίου, έφυγε τον επόμενο χρόνο και κοινοβίασε στην Ι. Μονή του Παντοκράτορος. Εκεί παρακάλεσε τους Πατέρες να μένει έξω της Μονής, στην Αμπελικιά που ήταν κοντά στη μετάνοια του. Είχε ασκητέψει και σε άλλα μέρη του Αγίου Όρους μέχρι το 1939. Αλλά από το 1939 και στη συνέχεια αγωνιζόταν πια στην Αμπελικιά. Όλη μέρα δουλειά και ευχή αδιάλειπτη. Το σώμα του το είχε τελείως παραμελημένο, διότι όλη την προσπάθεια του την είχε στρέψει στην επιμέλεια της ψυχής του. Τα ρούχα του ήταν λασπωμένα από τον ιδρώτα και το χώμα. Σε μια άκρη στο πάτωμα είχε κάτι παλιές κουβέρτες, όπου πλάγιαζε, οι οποίες είχαν τόσο πολύ χώμα, που, εάν έριχνες σπορίδια, θα φύτρωναν.
Ενώ εργαζόταν πολύ σκληρά και αγωνιζόταν και στα πνευματικά φιλότιμα, περνούσε με λίγη λιτή τροφή, χόρτα, κανένα ξηρό καρπό και παξιμάδι. Τα χρήματα που δίνουν στα Ιδιόρρυθμα για τα διακονήματα, από τα οποία συντηρούνται οι Πατέρες, ο Γερο – Κοσμάς δεν τα έπαιρνε και τους έλεγε:
Να τα κρατήστε, Γεροντάδες, θα τα πάρω αργότερα όλα μαζεμένα
Εκείνοι νόμιζαν οτι θα τα έπαιρνε στα γεράματα του, αλλά ο Γερο-Κοσμάς εννοούσε στην άλλη ζωή. Επίσης τις “κουμπάνιες”, δηλαδή τα τρόφιμα κλπ, που του έδινε η Μονή, τα μοίραζε ευλογία στα Γεροντάκια της Καψάλας. Εάν κανένα Γεροντάκι δεν τα δεχόταν, την άλλη φορά, που θα πήγαινε ο Γερο-Κοσμάς του έλεγε:
Γέροντα, σου έφερα μερικά πράγματα για πούλημα και του τα έδινε σχεδόν δωρεάν.
Έτσι του ανέπαυε το λογισμό και τα ελάχιστα εκείνα χρήματα τα έδινε σε άλλον ευλογία. Με αυτές τις επαφές με τους Πατέρες βοηθιόταν και ο ίδιος πνευματικά από τις συμβουλές τους. Άλλες επαφές δεν είχε, εκτός όταν εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε. Τον έβλεπε κανείς πάντοτε κάτω από τα κλήματα να καθαρίζει τις αγριάδες και με την αδιάλειπτη ευχή να καθαρίζει με δάκρυα την ψυχή του. Ήταν κοντούλης και ηλιοκαμένος, αλλά έλαμπε φορές – φορές το πρόσωπο του. Αυτό το είδα με τα μάτια μου, αλλά και άλλοι Πατέρες μου το είπαν. Την τελευταία φορά που τον είδα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί την ώρα που τον ρωτούσα για κάτι, άστραψε πάλι το πρόσωπο του πιο πολύ και με θάμπωσε ο Γερο-Κοσμάς!
Αυτή ήταν και η τελευταία συνάντηση.
Το 1970, στις 13 Απριλίου, πέταξε από το Περιβόλι της Παναγίας σαν Άγγελος στους Ουρανούς ο Γερο – Κοσμάς από το Αγγελοχώρι της Θράκης. Τξην ευχή του να έχουμε. Αμήν
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου “Αγιορείτες Πατέρες και Αγιορείτικα)
Μια φορά, ένας μικρός, ο οποίος μου το διηγήθηκε μεγάλος πια, πήγε στον κήπο του, για να αγοράσει κηπουρικά και άλλα πράγματα από τα καταστήματα. Μόλις έφθασε στον κήπο, τί να ιδή! Τα χρήματα τα είχε χάσει. Άρχισε να κλαίει ο μικρός και να φέρνει κακές σκέψεις και λύσεις γιατί φοβόταν το γερό ξύλο που τον περίμενε από τη μάνα του.
Αφού τον καθησύχασε τον μικρό ο τότε Κλεάνθης, του λέει:
Θυμάσαι παιδί μου, πόσα χρήματα σου έδωσε η μάνα σου και τι σου είπε να αγοράσεις;
Ναι, απήντησε ο μικρός
Του έδωσε λοιπόν τα κηπουρικά, του έδωσε και τα ρέστα και του λέει:
Μη στενοχωρείσαι καθόλου, αλλά να προσέχει άλλη φορα.
Τέτοια και άλλα έκανε στον κόσμο, όταν ζούσε στην πατρίδα του.
Γύρω στο 1914 έφυγε από τον κόσμο και άφησε τον αδελφό του και τον κήπο του και ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας να αγωνιστή μαζί με πνευματικούς αδελφούς. Εκάρη Μοναχός το 1915. Παρέμεινε δε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα μέχρι το 1924 και με την αλλαγή του Ημερολογίου, έφυγε τον επόμενο χρόνο και κοινοβίασε στην Ι. Μονή του Παντοκράτορος. Εκεί παρακάλεσε τους Πατέρες να μένει έξω της Μονής, στην Αμπελικιά που ήταν κοντά στη μετάνοια του. Είχε ασκητέψει και σε άλλα μέρη του Αγίου Όρους μέχρι το 1939. Αλλά από το 1939 και στη συνέχεια αγωνιζόταν πια στην Αμπελικιά. Όλη μέρα δουλειά και ευχή αδιάλειπτη. Το σώμα του το είχε τελείως παραμελημένο, διότι όλη την προσπάθεια του την είχε στρέψει στην επιμέλεια της ψυχής του. Τα ρούχα του ήταν λασπωμένα από τον ιδρώτα και το χώμα. Σε μια άκρη στο πάτωμα είχε κάτι παλιές κουβέρτες, όπου πλάγιαζε, οι οποίες είχαν τόσο πολύ χώμα, που, εάν έριχνες σπορίδια, θα φύτρωναν.
Ενώ εργαζόταν πολύ σκληρά και αγωνιζόταν και στα πνευματικά φιλότιμα, περνούσε με λίγη λιτή τροφή, χόρτα, κανένα ξηρό καρπό και παξιμάδι. Τα χρήματα που δίνουν στα Ιδιόρρυθμα για τα διακονήματα, από τα οποία συντηρούνται οι Πατέρες, ο Γερο – Κοσμάς δεν τα έπαιρνε και τους έλεγε:
Να τα κρατήστε, Γεροντάδες, θα τα πάρω αργότερα όλα μαζεμένα
Εκείνοι νόμιζαν οτι θα τα έπαιρνε στα γεράματα του, αλλά ο Γερο-Κοσμάς εννοούσε στην άλλη ζωή. Επίσης τις “κουμπάνιες”, δηλαδή τα τρόφιμα κλπ, που του έδινε η Μονή, τα μοίραζε ευλογία στα Γεροντάκια της Καψάλας. Εάν κανένα Γεροντάκι δεν τα δεχόταν, την άλλη φορά, που θα πήγαινε ο Γερο-Κοσμάς του έλεγε:
Γέροντα, σου έφερα μερικά πράγματα για πούλημα και του τα έδινε σχεδόν δωρεάν.
Έτσι του ανέπαυε το λογισμό και τα ελάχιστα εκείνα χρήματα τα έδινε σε άλλον ευλογία. Με αυτές τις επαφές με τους Πατέρες βοηθιόταν και ο ίδιος πνευματικά από τις συμβουλές τους. Άλλες επαφές δεν είχε, εκτός όταν εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε. Τον έβλεπε κανείς πάντοτε κάτω από τα κλήματα να καθαρίζει τις αγριάδες και με την αδιάλειπτη ευχή να καθαρίζει με δάκρυα την ψυχή του. Ήταν κοντούλης και ηλιοκαμένος, αλλά έλαμπε φορές – φορές το πρόσωπο του. Αυτό το είδα με τα μάτια μου, αλλά και άλλοι Πατέρες μου το είπαν. Την τελευταία φορά που τον είδα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί την ώρα που τον ρωτούσα για κάτι, άστραψε πάλι το πρόσωπο του πιο πολύ και με θάμπωσε ο Γερο-Κοσμάς!
Αυτή ήταν και η τελευταία συνάντηση.
Το 1970, στις 13 Απριλίου, πέταξε από το Περιβόλι της Παναγίας σαν Άγγελος στους Ουρανούς ο Γερο – Κοσμάς από το Αγγελοχώρι της Θράκης. Τξην ευχή του να έχουμε. Αμήν
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου “Αγιορείτες Πατέρες και Αγιορείτικα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου