Η ληστεία και η ανεξικακία του

Κάποτε ένας εργάτης από τις Καρυές, έχοντας ακούσει οτι οι Ρώσοι πατέρες έχουν λίρες, πήγε στον παπα Τύχωνα και του ζητούσε λίρες. Ο Γέροντας ζούσε σε τέτοια πτωχεία, ώστε όταν κάποτε το Μοναστήρι του ζήτησε είκοσι δραχμές το χρόνο ενοίκιο για το Κελλί, ξεκίνησε να φύγει, επειδή δεν είχε να πληρώσει, αλλά δεν τον άφησαν να φύγει οι άλλοι μοναχοί. Φυσικά δεν είχε κάτι να του δώσει. Τότε ο εργάτης τον έδεσε σε μια καρέκλα και έκανε το κελλί άνω κάτω. Δεν βρήκε βέβαια τίποτε και έφυγε αφήνοντάς τον δεμένο.
Στη συνέχεια πήγε σε άλλο ρωσικό κελό όπου έκανε τα ίδια φθάνοντας όμως στην περιοχή Παντοκράτορος τον συνέλααν και κάλεσαν την Αστυνομία. Ο χωροφύλακας αφού έμαθε από τον δράστη οτι πήγε και στον παπα Τύχωνα πήγε μόνος του στον Γέροντα για να του πάρει κατάθεσει. Στην ερώτηση εάν ήλθε κάποιος κακοποιός στο κελλί του, έλαβε θετική απάντηση. Είπε τότε στον Γέροντα οτι τώρα αυτόν τον έπιασαν, τον έχουν στη φυλακή και πρέπει να πάει μάρτυρας στο δικαστήριο της Θεσσαλονίκης. Απότομα τότε λέει ο παπα Τύχων: "Όχι μπρε. Ντεν ήρτε κανείς", χωρίς βέβαια να μπορεί να πείσει τον αστυνομικό.
Από την Αστυνομία όμως έπρεπε να στείλουν την υπόθεση τεκμηριωμένη στη δικαιοσύνη και έτσι ήλθε κλήση στον Γέροντα για το δικαστήριο της Θεσσαλονίκης. Η λύπη του τότε ήταν πολύ μεγάλη. Δεν ήθελε να πάει αλλά από φόβο μήπως τον διώξουν από το Άγιον Όρος αναγκάστηκε να συμμορφωθεί.
Στην Αστυνομία των Καρυών προσπάθησε να δικαιολογήσει το ληστή, λέγοντας οτι ήταν φτωχος άνθρωπος και νόμιζε οτι ο παπα Τύχων είχε λίρες, αλλά δεν βρήκε τίποτε και οτι δεν τον έβλαψε. Οι χωροφύλακες βέβαια δεν πείθονταν, αλλά τελικά ο Διοικητής του Τμήματος της Χωροφυλακής τον λυπήθηκε και τον άφησε να γυρίσει από την Ιερισσό στο Κελλί του. Ο Γέροντας παρά την θετική κατάθεση του, έφερε, απο τη μεγάλη του ανεξικακία, βαρέως αυτή την υπόθεση σε όλη του τη ζωή.
Μια άλλη φορά όμως παλαιότερα, αναγκάστηκε να πάει στη Θεσσαλονίκη ως μάρτυρας, εξ αιτίας μιας πυρκαϊάς που είχε γίνει στην Καψάλα. Ξεκίνησε λοιπόν τότε δύο μήνες νωρίτερα με τα πόδια, επειδή δεν είχε χρήματα για εισιτήρια, ξενοδοχεία, εστιατόρια κλπ. Ευτυχώς όμως στο δρόμο, όταν έμαθαν διάφοροι ευσεβείς Χριστιανοί του πρότειναν νσ τον φιλοξενήσουν και έτσι σιγά σιγά έφθασε στη Θεσσαλονίκη.