Η σωτηρία μου από τους κυνηγούς

Η αγάπη του ήταν τόσο μεγάλη ώστε ν'αγαπά κι εμένα τον αμαρτωλό. Ήθελε να με κρατήσει κοντά του. "Ο Θεός θα σου ντώσει απ'όλα", μου έλεγε συχνά. Τέλος ήλθε κι έμεινε κοντά του ο π. Παΐσιος. Κι εγώ πήρα ένα κελλί στις Καρυές κι έφτιαξα ένα εκκλησάκι που το αφιέρωσα στον Τίμιο Σταυρό. Ήθελα να ευχαριστήσω έτσι τον πνευματικό μου παπα - Τύχωνα και τον Γέροντα Αθανάσιο, απ'το κελλί της Προβάτας, που είχαν ναούς αφιερωμένους στον Τίμιο Σταυρό και να τους μνημονεύω για τα πνευματικά δώρα τ'ανεκτίμητα που μου χάρισαν.
Κάποτε που είχα πάει να εξομολογηθώ και να του αφήσω λίγα τρόφιμα, συνέβη το εξής. Αφού εξομολογήθηκε και μου έδωσε τις τελευταίες συμβουλές, ξεκίνησα να φύγω. Είχε συνήθεια να με ξεπροβοδίζει λίγα βήματα έξω απ'το καλύβι του. Εκείνη την ημέρα όμως είχε πάρει μια ιδιαίτερη στάση. Είχε στα χέρια του τον σταυρό και συνέχεια μ'ευλογούσε. Περπατούσα το μονοπάτι και τον έβλεπα να συνεχίζει να μ'ευλογεί. Λίγο μόλις τον άφησαν τα μάτια μου και δεν φαινόταν απο εκεί το καλύβι του, πέφτω σ'ενα κυνηγό που είχε στραμμένη την κάνη του όπλου του πάνω μου και το χέρι του στη σκανδάλη. Μ'ένα επιφώνημα που ασυναίσθητα έβγαλα, με είδε ο κυνηγός και έπεσε κάτω ξερός από τον τρόμο του, γιατί σίγουρα θα με σκότωνε. Έχοντας στο νου μου τα τελευταία λόγια του Γέροντος στεκόμουν άφοβος μπροστά του. Τον ακούω να μου λέει: "Κάποιος άγιος σε βοήθησε γιατί το δάχτυλο μου ήταν στη σκανδάλη". Ήμουν βέβαιος πως η ευλογία του Γέροντος μ'έσωσε. Για το ίδιο με βεβαίωσαν και οι πατέρες της μονής, όταν τους το διηγήθηκα. Ήταν ένα θαύμα.Την άλλη ημέρα πήγα πάλι στον Γέροντα να του το πω. Με σταύρωσε και λέει: "Ντόξα τω Θεώ, παιντί μου, Θεός βοήθησε". Και γέμισε δάκρυα....
Όταν έγινα ιερεύς και ήθελαν να με πάρουν εφημέριο σ'ένα γυναικείο μοναστήρι, όπου μόναζε η αδελφή μου, του το είπα και λυπήθηκε πολύ για τον κίνδυνο που υπήρχε. Μου λέει: "Παιντί μου, ντύσκολο πολύ, νέος άντρωπος σε μοναστήρι με μοναχές, ούτε να κοινωνούν απο νέο ιερομόναχο." Μου ζήτησε τη διεύθυνση να τους γράψει και αυτός. Του την έδωσα και με τα λίγα ελληνικά που ήξερε τους έγραψε: "Ντεν έχει ευλογία να έχουν νέο ιερέα, μόνο πολύ γέρο...". Όταν έλαβαν το γράμμα του λυπήθηκαν και ζητούσαν να μάθουν τους μοναχικούς κανόνες. Ο π. Αθανάσιος που ήταν βιβλιοθηκάριος στη μονή μας, των Ιβήρων και ήταν αρκετά σοφός και ενάρετος, τους έγρψε όλα τα σχετικά. Τότε κατάλαβαν πόσο δίκιο είχε ο παπα Τύχων. Όταν του είπα πως δεν θα πάω χάρηκε αφάνταστα. Μου διηγήθηκε πολλά περιστατικά. "Νέοι ιερείς σε γυναικεία μοναστήρια είναι σκάνδαλο. Φωτιά και κόλαση είναι", έλεγε, "καλύτερα να πετάνει νέος παπά παρά να χαθεί..."